Van alle deelnemers aan Siel fan Súdwest heeft Thea Zweerink de duidelijkste kaders. Museum it Tsiispakhûs heeft één ruimte voor wisselexposities, en daarin komt dit jaar een expositie over de Melkstaking van 1943. Het is Thea’s opdracht een werk te maken dat in deze tentoonstelling past, er een nieuwe kijk op geeft.
Ze heeft haar onderzoek thuis al voor een deel gedaan. In het boek Staken op leven en dood – De vergeten april-meistakingen van 1943 van Erik Dijkstra en Hans Morssinkhof zocht ze naar namen van Friese deelnemers en slachtoffers. De Duitse bezetters reageerden verschillend op de stakingen. Op de ene plek werden stakers opgepakt en het standrecht toegepast. Op andere plekken schoten soldaten lukraak op de stakers, waarbij ook toevallige passanten slachtoffer werden.
Thea ging op zoek naar foto’s van de betreffende personen. Dat viel niet altijd mee, maar ze heeft zo’n veertien mensen een gezicht kunnen geven. In haar aantekeningenschrift heeft ze hun verhalen beschreven. Wie ze waren, en hoe ze stierven. De gevonden foto’s tekent ze eerst na op papier, zodat ze hun trekken beter leert kennen. De portretten zet ze om in lijnen, op dun doek.
In haar eerste opzet gebruikt ze witte tule, dat een zekere stijfheid heeft, waardoor de banieren niet gaan plooien. Ze kan er makkelijk met zwarte verf op tekenen. Maar ze zou ook kaasdoek kunnen gebruiken, dan maakt ze nog een – voor de hand liggende - verbinding met haar locatie. “Dan kan ik niet met acrylverf werken, maar zou ik in houtskool moeten tekenen”, zegt ze.
Materiaalkeuze en de presentatie van de verhalen is nog onderdeel van haar onderzoek. Want wie alleen de gezichten ziet, weet nog niet welke dramatische gebeurtenissen daarachter schuil gaan. Nadenkend: “Misschien ga ik een boekje maken.”